Rızık konusu ile ilgili Hikayeler Rızık ile ilgili Sözler Nelerdir

İbrahim Edhem Hazretleri bir gün sahraya çıkmıştı.

Uygun bir yerde yemek yemek için sofrasını yaydı. Aniden bir karga gelip sofrasındaki somun ekmek alıp dağa doğru kaçtı! İbrahim Edhem Hazretleri onu takip etmeye başladı. Bir tepede karganın indiği yeri görüp oraya vardı. Baktı ki, elleri ve ayakları bağlı bir adam. Karga getirdiği ekmeği adama bölüp bölüp veriyor. İbrahim Edhem Hazretleri hemen gelip adamın bağlarını çözdü ve adam sordu bu ne hal;

Adam başından geçenleri şöyle anlattı;
Ben tüccardım, ticaret için sefere çıkmıştım. Buradan geçerken eşkiyalar beni yakalayıp bağladılar. Sonra bütün mallarımı alıp gittiler, bir haftadır buradayım. “Yâ Rabbi, sen beni unutmazsın” diye dua ettim. Duadan sonra her gün bir karga bana ekmek ile doyurdu getiriyor, ben de onunla karnımı doyuruyorum. Yedi günden bu yana ise bir an aç kalmadım.

Rızık konusu ile ilgili Hikayeler Harun Reşid tebdili kıyafet 

Veziriyle çarşıda gezinirken, halkın ikamet ettiği alandan uzakta bir yerde bir çadır görür. Veziriyle beraber çadıra doğru gelirler. Çadırın önünde yaşlıca bir kadın görür

Nine bu çadırda mı yaşarsın?

-Evet oğul, dokuz yaşındaki torunum ile beraber burda yaşarız, buyrun misafirimiz olun yol yorgunusunuzdur” der. Harun Reşid’in kim olduğunu bilmeden içeri çadıra girerler.

Nine ne yer ne içersiniz, nasıl geçinirsiniz

-Oğul, Allah’a ne kadar şükretsek azdır, bir keçimiz var onun sütünü sağar geçimimizi sağlarız” Uzun sohbetlerden sonra sofra serilir. Sofraya, tepsideki görünümünden anlaşıldığı kadarıyla pişirilmiş bir keçi gelir, sultan vezirinin gözlerine bakar..! Bakışmadan sonra yemeğe koyulurlar.

Sultan, nineye bu keçinin nerden geldiğini sorar

Nine; “Bizim sağımlık keçiydi, misafirlerimizi ağırlamaya başka bir şeyimiz olmadığı için keçiyi kestik” der. Yemek yendikten sonra Harun Reşid ve veziri oradan ayrılmak için toparlanırlar. Ayrılmadan önce, sultan nineye, üzerinde bir saltanat alâmeti işlenmiş bir mendil verir.

Sıkıntınız olduğu zaman bu mendilin sahibine varın,

Sizin sıkıntınızı giderir, size yardımcı olur” der, oradan ayrılırlar. Harun Reşid yolda kendi kendine, Yâ Rabbi bu ne büyük tevekkül, geçimini sağladığı keçiyi sırf misafir ağırlamak için kesiyor, rızkından korkmadan endişe etmeden yaşıyor ! Diye, derin derin düşünür.
Bir zaman sonra, çadırdaki nine geçim sıkıntısı çekmeye başlar. Aklına mendil gelir, çadırına gelen misafir, sıkıntıya düştüğün zaman mendili sahibine ulaştır, sana yardımcı olur demişti !

Mendili sandığından çıkarır torununa verir.

Oğlum Bağdad’a git, bu mendilin sahibin bul, geçim sıkıntısında olduğumuzu söyle, belki bize yardımcı olur” der. Çocuk mendili alır, sora sora büyük bir sarayın önüne gelir, sarayın kapısındaki askerlere mendili gösterdiğinde kapı açılır. Her bir kapıya geldiğinde mendili gösterdikçe kapılar ardına kadar açılır. Ta ki Sultan Harun Reşid’in odasına girene kadar. Kapının ağzından, sultanın namaz kıldığını görür, içeride kapının ağzında bekler… Sultan namazı bitirip namaz sonrası ellerini duaya açar. O sırada çocuk sultana bir daha, bir daha bakar ve oradan hızla uzaklaşır.

Sultanda Allahü tealadan istiyor

-Çadıra varınca nine sorar, “Ne yaptın oğlum, o zatı bulabildin mi?”. “Evet nine, o zat, Sultan Harun Reşid idi ama baktım ki O da ellerini açmış Allahü Teâlâ’ya yalvarıyor, bir şeyler istiyor! Bende kendi kendime dedim ki, “Sultan dahi olsa ondan bir şeyler istemek nafile, biz de onun sığınıp istediği yerden isteyelim,” diyerek, bir şey istemeden geri geldim.” Nine, “Doğru dersin oğlum, bir an gaflete düştüm, seni ona gönderdim, Allahü Teâlâ bize, hepimize yeter.”